De aanleg van de Utrechtse Uithoflijn pakte weliswaar 60 miljoen euro duurder uit dan begroot, maar is zeker niet de duurste tramlijn ter wereld, zoals vaak wordt beweerd. “Pro-actief communiceren over zaken als kostenoverschrijdingen is een van de lessen die we hebben geleerd bij de aanleg van de Uithoflijn”, zegt oud-projectdirecteur Martijn Donders.

De senior-projectmanager bij Mott MacDonald stond jarenlang aan het hoofd van het projectbureau van de Uithoflijn. Eind 2019 reden de eerste trams over de nieuwe tramlijn, waarna het projectbureau afgelopen zomer kon worden opgeheven. Tijdens een webinar van ingenieursvereniging KIVI blikte Donders terug op het project dat de boeken in ging als een hoofdpijndossier. Ruim 140 mensen logden in om mee te kijken en luisteren naar het antwoord op de vraag: wat hebben we er van geleerd?

Veel raakvlakprojecten

De uitdaging bij de aanleg van de Uithoflijn was vooral dat het traject dwars door het nieuwe stationsgebied van Utrecht loopt. Dit lag tijdens de bouw van de tramverbinding helemaal overhoop. Daardoor liet het project zich lastig inpassen en was veel fasering nodig. Hierbij liepen de belangen van de verschillende partijen die aan het werk waren in het stationsgebied, volgens Donders soms mijlenver uiteen.

“De aannemer van de gebouwen in het stationsgebied wilde bijvoorbeeld zo laat mogelijk spanning op de bovenleiding, maar wij juist zo snel mogelijk, zodat we konden gaan testen. Bij het Centraal Station is er een gebouw op de tramhalte gebouwd. Daar hebben we tijdens de aanleg van de lijn veel last van gehad. Om op een gegeven moment toch te kunnen testen, is er een tram per dieplader naar het gebied aan de achterkant van het station gebracht. Zo konden we daar toch testritten maken zonder door het station te hoeven rijden en daar de werkzaamheden te hinderen. De remise waar de tram vandaan komt ligt aan de andere kant van het station.”

Interferentie

Bij de aanleg van de Uithoflijn was er sprake van meer dan honderd raakvlakprojecten, daarnaast zaten er een aantal directieleveringen (door de opdrachtgever zelf ingebrachte bouwmaterialen in het werk) in. Onder meer van de spoorbeveiliging en een overweg. Kortom een hoofdpijndossier. Alsof de problemen bij het Centraal Station nog niet genoeg waren, moest het project aan het andere einde van het traject, een oplossing zien te vinden voor interferentie met medische apparatuur. De tram en zijn stroomvoorziening zorgen voor trillingen en storende magnetische straling waar de apparatuur in de ziekenhuizen en universiteit op de Uithof gevoelig voor zijn. “Vooraf was min of meer tussen neus en lippen gemeld dat interferentie op de Uithof een ‘dingetje’ zou kunnen worden. Uiteindelijk bleken er meer dan veertig locaties op de Uithof te zijn met apparaten die hinder hebben van de tram en de stroomvoorziening.”

Lees de rest van dit artikel op SpoorPro.nl.