Vangrail

De organisatie telt 260 hoofdconducteurs, machinisten, perronmedewerkers en loketmedewerkers verdeeld over 26 standplaatsen bij de Nederlandse Spoorwegen (NS). Zij bieden naast hun dagelijkse werkzaamheden, collega’s die hier behoefte aan hebben een luisterend oor wanneer men een vervelende of traumatische ervaring heeft meegemaakt. Vangrailvrijwilligers zijn herkenbaar aan een speldje op het uniform. Daarnaast staan hun gegevens op zogenaamde ‘smoelenposters’ die op de standplaats hangen. Vangrail heeft geheimhoudingsplicht wat inhoudt dat de vrijwilligers alle ontvangen informatie van collega’s nooit mogen doorvertellen aan derden. Vangrail heeft een adviserende rol en geen beslissingsbevoegdheid: de eindverantwoording ligt bij de procesmanager. Om goed te kunnen werken zijn er afspraken gemaakt met de directie van de NS. Deze afspraken én de werkwijze van Vangrail zijn vastgelegd in het vangrailrapport.Vangrail werkt samen met het (lokale) management, NS vertrouwenscontact-personen en de Arbo Unie waaronder de bedrijfsarts en bedrijfs maatschappelijk werk.

Vangrail is gestart in 1991 naar aanleiding van extreme agressie jegens hoofdconducteurs bij de uitvoering van controlewerkzaamheden op de trein. Eind jaren tachtig werd hoofdconducteur Ted Boeree ernstig mishandeld op de trein tussen Amsterdam en Uitgeest. Reden was het ontbreken van een (geldig) vervoerbewijs en het feit dat de daders onder invloed waren van drugs. De dood van een hoofdconducteur in het noorden van het land begin jaren negentig was voor het personeel aanleiding om actie te gaan voeren voor meer beveiliging en begrip van de directie van de Nederlandse Spoorwegen. De directie kwam met een pakket maatregelen om de veiligheid voor haar medewerkers te vergroten. Ted Boerees initiatief kreeg de kans, en binnen korte tijd was Vangrail een begrip binnen de NS.

Vangrail | Infrasite

Vangrail

De organisatie telt 260 hoofdconducteurs, machinisten, perronmedewerkers en loketmedewerkers verdeeld over 26 standplaatsen bij de Nederlandse Spoorwegen (NS). Zij bieden naast hun dagelijkse werkzaamheden, collega’s die hier behoefte aan hebben een luisterend oor wanneer men een vervelende of traumatische ervaring heeft meegemaakt. Vangrailvrijwilligers zijn herkenbaar aan een speldje op het uniform. Daarnaast staan hun gegevens op zogenaamde ‘smoelenposters’ die op de standplaats hangen. Vangrail heeft geheimhoudingsplicht wat inhoudt dat de vrijwilligers alle ontvangen informatie van collega’s nooit mogen doorvertellen aan derden. Vangrail heeft een adviserende rol en geen beslissingsbevoegdheid: de eindverantwoording ligt bij de procesmanager. Om goed te kunnen werken zijn er afspraken gemaakt met de directie van de NS. Deze afspraken én de werkwijze van Vangrail zijn vastgelegd in het vangrailrapport.Vangrail werkt samen met het (lokale) management, NS vertrouwenscontact-personen en de Arbo Unie waaronder de bedrijfsarts en bedrijfs maatschappelijk werk.

Vangrail is gestart in 1991 naar aanleiding van extreme agressie jegens hoofdconducteurs bij de uitvoering van controlewerkzaamheden op de trein. Eind jaren tachtig werd hoofdconducteur Ted Boeree ernstig mishandeld op de trein tussen Amsterdam en Uitgeest. Reden was het ontbreken van een (geldig) vervoerbewijs en het feit dat de daders onder invloed waren van drugs. De dood van een hoofdconducteur in het noorden van het land begin jaren negentig was voor het personeel aanleiding om actie te gaan voeren voor meer beveiliging en begrip van de directie van de Nederlandse Spoorwegen. De directie kwam met een pakket maatregelen om de veiligheid voor haar medewerkers te vergroten. Ted Boerees initiatief kreeg de kans, en binnen korte tijd was Vangrail een begrip binnen de NS.