Telerail

Telerail was het directe radiocommunicatiemiddel (met UIC-treinradiofrequenties) tussen personeel op alle treinen en de Verkeersleiding (verkeersregelcentra). Vanaf 5 juli 1989 was Telerail landelijk operationeel na een ontwikkel- en invoeringstijd (o.a. ombouw materieel) van 6 jaar. De apparatuur werd ontwikkeld door Pfitzner/Ascom Teletron in samenwerking met de toenmalige PTT, nu KPN, en werd gehuurd van PTT/KPN voor een perode van 12,5 jaar (daarna eigendom RIB/ProRail). De apparatuur heeft volledig dienst gedaan tot 2005, waarna het GSMR-net de functie overnam. In januari 2007 (dus na bijna 18 jaar!) zijn de laatste Telerail-verbindingen vervangen door GSM-Rail en was Telerail definitief uit de lucht.

Telerail bestond uit ca 2400 Treinradio’s (zowel in elke cabine als ook in de conducteursruimte), ca 650 Telerailportofoon en de zogenaamde wal-apparatuur, die bestond uit:

  1. 180 zend- en ontvangststations (met een bereik van ca 15 km),
  2. PTT-telefoonhuurlijnen,
  3. ca 145 Bakenzender (zorgdragend voor het automatisch schakelen op het juiste radiokanaal) en
  4. 146 bedienposten op de verkeersregelcentra.

    Het karakteristieke van deze Telerail-communicatie was dat de treinradio op elk traject automatisch in verbinding kwam en bleef met de juiste treindienstleider. Er was duplexverbinding mogelijk met de treindienstleider, de verkeersleider en een 3e adres: iemand die kon bemiddelen in telefoondoorverbinding met het NS/ProRail dienstnet. De Machinist moest bij begin van zijn rit het radiokanaal van zijn locatie en zijn Treinnummer intoetsen. Daarna was hij doorgaand oproepbaar en kwam zijn oproep met zijn treinnummer binnen op de juiste Verkeersleidingspost.

    Telerail werd ingevoerd omdat naast automatiseringen de mondelinge informatie onontbeerlijk blijft tussen wal en trein, juist bij verstoringen van de Treindienst, ook richting informatie aan de Reiziger.

Telerail | Infrasite

Telerail

Telerail was het directe radiocommunicatiemiddel (met UIC-treinradiofrequenties) tussen personeel op alle treinen en de Verkeersleiding (verkeersregelcentra). Vanaf 5 juli 1989 was Telerail landelijk operationeel na een ontwikkel- en invoeringstijd (o.a. ombouw materieel) van 6 jaar. De apparatuur werd ontwikkeld door Pfitzner/Ascom Teletron in samenwerking met de toenmalige PTT, nu KPN, en werd gehuurd van PTT/KPN voor een perode van 12,5 jaar (daarna eigendom RIB/ProRail). De apparatuur heeft volledig dienst gedaan tot 2005, waarna het GSMR-net de functie overnam. In januari 2007 (dus na bijna 18 jaar!) zijn de laatste Telerail-verbindingen vervangen door GSM-Rail en was Telerail definitief uit de lucht.

Telerail bestond uit ca 2400 Treinradio’s (zowel in elke cabine als ook in de conducteursruimte), ca 650 Telerailportofoon en de zogenaamde wal-apparatuur, die bestond uit:

  1. 180 zend- en ontvangststations (met een bereik van ca 15 km),
  2. PTT-telefoonhuurlijnen,
  3. ca 145 Bakenzender (zorgdragend voor het automatisch schakelen op het juiste radiokanaal) en
  4. 146 bedienposten op de verkeersregelcentra.

    Het karakteristieke van deze Telerail-communicatie was dat de treinradio op elk traject automatisch in verbinding kwam en bleef met de juiste treindienstleider. Er was duplexverbinding mogelijk met de treindienstleider, de verkeersleider en een 3e adres: iemand die kon bemiddelen in telefoondoorverbinding met het NS/ProRail dienstnet. De Machinist moest bij begin van zijn rit het radiokanaal van zijn locatie en zijn Treinnummer intoetsen. Daarna was hij doorgaand oproepbaar en kwam zijn oproep met zijn treinnummer binnen op de juiste Verkeersleidingspost.

    Telerail werd ingevoerd omdat naast automatiseringen de mondelinge informatie onontbeerlijk blijft tussen wal en trein, juist bij verstoringen van de Treindienst, ook richting informatie aan de Reiziger.